Published On:Σάββατο 16 Ιουνίου 2012
Posted by beautymark.gr
5 πράγματα που μας έμαθε η κρίση
Π.Κ.: Μόνο μη με γεμίσετε με ψιλά, έτσι; Δεν τα αντέχω έτσι όπως φουσκώνουν το πορτοφόλι μου. Πόσο είπες είναι τα ρέστα; Τρία ευρώ; Ε ναι, κράτα τα παιδί μου, σιγά τα λεφτά…
Όχι δεν πρόκειται για ατάκες κλεμμένες από εύρωστους Αυστριακούς αλλά για καθημερινές συνομιλίες Ελλήνων στην Π.Κ. εποχή. Ενώ με το που βγήκε το ευρώ, τρέξαμε να αγοράσουμε ειδικά πορτοφολάκια για τα ψιλά, στη συνέχεια δεν θέλαμε ούτε να τα δούμε…
 |
Όχι δεν μας έκαναν μαζικά λοβοτομή. Δεν ξεχάσαμε ούτε το πριν και δεν αρνιόμαστε ούτε το μετά. Απλά, οι καιροί άλλαξαν και η σχέση μας με τα εθνικά νομίσματα θυμίζει λίγο τα σκαμπανεβάσματα του χρηματιστηριακού δείκτη που ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις και εν προκειμένω ανάλογα με το πόσο γεμάτο είναι το πορτοφόλι μας… Και πλέον δεν είναι.
Πιστωτικές κάρτες: γιούπιιιιι μου ανέβασαν το όριο!
ΠΚ.: Ναι, σου λέω έχω πολύ καλές σχέσεις με την τράπεζα. Αφού έβγαλα μια πιστωτική και οι άνθρωποι μου έδωσαν και άλλη μία, έτσι να υπάρχει. Άσε που τις προάλλες αγόρασα ένα πάπλωμα και μου έκαναν δώρο και μια πιστωτική ακόμη. Ε, τι να έλεγα όχι; Αφού πάντα χρειάζονται οι κάρτες…
Στην Π.Κ. (προ κρίσης) εποχή, οι πιστωτικές κάρτες υπήρξαν το αγαπημένο παιχνίδι των ενηλίκων. Όσο πιο πολλές, τόσο πιο καλά. Όσο πιο «χρυσές», τόσο μεγαλύτερο το κύρος του κατόχου. Όσο πιο «φουσκωμένο» το πιστωτικό όριο, τόσο πιο επιτυχημένος ο ιδιοκτήτης τους. Και ενώ η Ελλάδα ήταν μέχρι πρότινος μία από τις χώρες που δεν είχε υποκύψει στις σειρήνες του πλαστικού χρήματος, στην Π.Κ. (προ κρίσης) εποχή, οι πιστωτικές άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους παντού-στο βενζινάδικο, στα ψώνια, στο εστιατόριο και στα καφέ. Οι τράπεζες περιχαρείς, όταν βγάζαμε μια πιστωτική μας έκαναν «δώρο» και άλλη μια-έτσι για να υπάρχει, άνθρωποι είμαστε- ενώ εμείς αγοράζαμε όλο και πιο μεγάλα πορτοφόλια με θήκες για πιστωτικές και μας άρεσε κάθε φορά που ανοίγαμε το πορτοφόλι να κρυφοκοιτάζουν με δέος τη «συλλογή» μας.
 |
Μερικά χρόνια πριν οι παραπάνω φράσεις ακούγονταν μόνο από τα χείλη ορισμένων «γραφικών» που αρνούνταν να συμβαδίσουν με το πνεύμα της εποχής και απέφευγαν τις πιστωτικές όπως ο διάβολος το λιβάνι. Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι αντιμετωπίζονται με σεβασμό ως άλλοι γκουρού της οικονομίας (τα βλέπεις ο τάδε που δεν είχε κάρτες; Όχι σαν και εμάς, καλά να πάθουμε…). Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα…
Λογαριασμός: μια χαρά λεφτά πληρώσαμε-8 ευρώ για μια χωριάτικη
Π.Κ.: Κοίτα, ό, τι πληρώνεις παίρνεις. Πολύ καλό το μαγαζί, το καταλαβαίνεις άλλωστε και από τις τιμές. Οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες, δεν είναι φτηνιάρηδες και αρπακολλατζήδες. Φαντάσου η χωριάτικη είχε 8 ευρώ. Νορμάλ τιμή για τα δεδομένα. Και ο καφές σε λογικά πλαίσια. Μόνο 5 ευρώ.
Ως άλλος χαρτοπόλεμος εν μέσω τρελής Αποκριάς έφευγαν τα ευρώ από το πορτοφόλι μας σε κάθε μας έξοδο. Οι τσιμπημένες τιμές ξεχώριζαν την «ποιότητα» από το «άρπα κόλλα». Το καλό από το κακό. Το must από το «με τίποτα». Άλλωστε, λεφτά υπήρχαν…
 |
Τα άλλοτε «πολυτελή» μαγαζιά βίωσαν την κρίση με σκληρό τρόπο. Η πελατεία τους μειώθηκε δραματικά και εκεί που ήταν «talk of the town» ξαφνικά μετατράπηκαν σε «UFO of the town» καθώς οι τιμές τους έμοιαζαν βγαλμένες από άλλο γαλαξία. Αρκετές επιχειρήσεις, άρχισαν να χαμηλώνουν δραματικά τις τιμές ενώ άλλες δούλεψαν με «κουπόνια» προκειμένου να φανούν ελκυστικές στους πελάτες. Και τα λουκέτα αυξάνονται καθημερινά…
Διακοπές; Λέμε για Νέα Υόρκη φέτος, εσείς;
Π.Κ: Όχι, σου λέω τα βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια. Ευρώπη και ξανά μανά Ευρώπη, παντού τα ίδια μου φαίνονται. Μάλλον για Αρκτικό Κύκλο είμαστε φέτος ή για Θιβέτ. Εσείς, θα πάτε Κουάλα Λουμπούρ, που μου έλεγες; Καλά είναι, έχω πάει…
Οι αεροπορικές εταιρείες μας αγαπούσαν. Οι business αλλά και οι economy θέσεις στα αεροπλάνα για υπερατλαντικά ταξίδια ειδικά το Πάσχα και τα Χριστούγεννα εξανεμίζονταν σε χρόνο ρεκόρ. Οι Έλληνες ήταν ένας από τους πιο πολυταξιδεμένους λαούς του κόσμου και δεν υπήρχε περίπτωση να ταξιδέψεις στο εξωτερικό χωρίς να συναντήσεις και άλλους πατριώτες να βολτάρουν δίπλα σου και να σχολιάζουν τα πάντα μεγαλόφωνα.
 |
Λεφτά θέλει, αλλά ας την αφήσουμε αυτή τη συζήτηση. Η κρίση μας έκανε όλους να ξαναθυμηθούμε τα χωριά μας, να ανακαλύψουμε κρυμμένες ομορφιές στις πλατείες, τα βράχια και στις ραχούλες όταν μόλις μερικά χρόνια πριν οι τόποι καταγωγής αντιμετωπίζονταν με περισσή περιφρόνηση. Τα καφενεία στα χωριά ξαναγέμισαν, τα ταβερνάκια γνώρισαν δόξες, την ίδια στιγμή που οι αεροπορικές εταιρείες εγκαταλείπουν η μία μετά την άλλη το διεθνές αεροδρόμιό μας καθώς τα συγκεκριμένα δρομολόγια δεν τους συμφέρουν πια…
Στεγαστικό δάνειο: φυσικά και να πάρεις, τώρα οι τράπεζες τα «χαρίζουν» τα λεφτά
Π.Κ.: Σου λέω είναι ευκαιρία. Ωραίο σπίτι, με τις αποθήκες του, το τζάκι, το γκαράζ, το μπάρμπεκιου. Όλα κομπλέ. Λίγο τσιμπημένο στην τιμή αλλά χαλάλι. Ας είναι καλά η τράπεζα. Θα πάρω ένα στεγαστικό και το πήρα το σπιτάκι. Δηλαδή, καλύτερα να πλήρωνα νοίκι; Άσε που το σπίτι είναι επένδυση. Δεν χάνει την αξία του ποτέ, ο κόσμος να χαλάσει…
Έλα που ο κόσμος χάλασε όμως και τα σπίτια έχασαν την αξία τους και οι ιδιοκτήτες την ησυχία τους… Πόσα άλλαξαν σε τόσο λίγα χρόνια. Η αγορά ακινήτων στην Ελλάδα, εξελίχθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες «φούσκες» όλων των εποχών. Υπερτιμημένα σπίτια, κερδοσκόποι κατασκευαστές, εύκολα στεγαστικά δάνεια και μια τάση για ιδιοκατοίκηση με δανεικά που πήρε διαστάσεις «επιδημίας»…
 |
πηγή:clickatlife.gr
